ซารังเฮ ยัยตัวร้ายกับคุณชายช็อกโกแลต

ซารังเฮ ยัยตัวร้ายกับคุณชายช็อกโกแลต

ตอนที่ 4

ฉันมีภารกิจที่จะให้แกทำให้สำเร็จ เมื่ออยู่ที่นั่นด้วย เป็นการพิสูจน์ว่าแกได้ถูกปรับเปลี่ยนนิสัยของแกใหม่แล้วจริงๆ

                “อะไรของพ่อเนี้ย จะให้หนุ่มเนื้อหอมอย่างผมไปทำภารกิจบ้าบออะไรในที่กันดารแบบนั้นอ่ะนะ”

ชายหนุ่มผู้ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นเพลย์บอยตัวพ่อ ผู้ที่ถูกล้อมรอบไปด้วยสาวๆดูมๆ ผู้ที่ไม่เคยยอมแพ้ใคร กับต้องมาคิดหนักเมื่อถูกผู้มีอำนาจกว่าได้กำลังจะปิดประตูแห่งความลั้ลลาของตัวเองลง

โมจิน โมจิน//// ได้เวลาออกไปหาหอยเป่าฮื้อแล้วนะ เสียงเรียกอันแสบโทนประสาทหูได้ปลุกให้หญิงสาวหุ่นบางร่างเล็กที่มีชื่อว่าโมจินแทบจะกระโดดลุกขึ้นมาทันที

                “ฉันตื่นแล้ว” เสียงของหญิงสาวที่ถูกรบกวนจากการนอนตอบกลับอย่างเซ็งๆปนเร่งรีบ

ณ ทะเล

โอ้ย....บ้าชะมัด เบื่อโว้ย!!! เสียงปลดปล่อยความรู้สึกดังมาจากหญิงสาวที่อยู่ในชุดสำหรับดำน้ำของหญิงในเกาะโซยังใช้ใส่เมื่อออกทะเล

                ( เฮ้ย!!!นั่นอะไรหน่ะ ) เธอเห็นอะไรเข้า เมื่อเธอค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ๆ ซึ่งมีบางสิ่งบางอย่างที่โขกหินบังอยู่มีลักษณะเป็นฝอยๆสีทองๆคล้ายดงสาหร่าย เมื่อดมจินเห็นเธอยืน นิ่ง แล้วเมื่อรวบรวมสติได้เธอก็ร้องอุทานออกมาด้วยความประหลาดใจ พร้อมกับหยิบมีดสั้นขึ้นมา ยังไม่ทันได้ตั้งท่าเตรียมตัวเพื่อป้องกันตัวเองจากสิ่งที่เจอ มือหนาสีขาวก็คว้ามือข้างที่ถือมีดของหญิงสาวให้หันไปทางอื่น พร้อมกับดึงเธอให้ลอยหวือไปกระแทกกับแผงอก โดยที่เจ้าตัวทำได้แค่ดิ้นดุกดิกๆไปมาเท่านั้น

                3 นาทีผ่านไป ที่ชายหาด มีหญิงชายคู่หนึ่งกำลังนั่งกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอยู่ แต่ทว่า เมื่อสังเกตุใกล้ๆจะเห็นได้ชัดว่าฝ่ายหญิงเองนั่นพยายามดิ้นสุดแรงเพื่อให้พ้นพันธนาการจากชายที่กำลังรั้งเธอไว้

                “ นี่นาย ปล่อยฉันได้แล้ว”

โมจินพยายามสื่อสารกับชายที่ตนเจอ แล้วตอนนี้เขาก็กำลังเข้าใจว่าที่เธอหยิบมีดขึ้นมานั้น หวังจะทำร้ายเขามากกว่าจะช่วย จึงทำให้เธอกลายเป็นคนร้ายในสายตาเขาตอนนี้ สุดท้ายความพยายามของเธอก็ประสบความสำเร็จชายคนนั้นเริ่มคลายเธออกจากอ้อมแขน

                (นี่นาย หลอกแต๊ะอ่างฉันซะมากกว่าป้องกันตัวจากฉันนะเนี้ย)

“นี่นาย ชื่ออะไรหรอ” โมจินเริ่มทักทายชายที่เจอก่อนที่ตนจะพยายามเริ่มแนะนำตัวเองบ้าง

                “ฉันชื่อ โมจินนะ” เธอพยายามสื่อสารออกไปด้วยคำพูดและท่าทางส่วนชายคนนั้นก็พยายามที่จะสื่อสารอะไรบางอย่างกับเธอเช่นกัน

                “ชัน – ชือ – วิลเลียม” ชายคนนั้นพูดตะกุกตะกัก ชายคนนั้นพูดอยู่สักพักนึงโมจินก็ทำท่าเหมือนจะเริ่มเข้าว่าชายที่ตนพยายามจะสื่อสารด้วยจนั้นพูดอะไร

                “นายชื่อวิลเลียมหรอ” เธอพูดทวนคำพูดอีกครั้งก่อนจะระเบอดหัวเราะออกมาเป็นนัดๆ (นั่นหัวเราะหรือยิงปืน)

นี่นาย มานี่ซิ เข้ามานี่ เข้ามา นี่บ้านแนเอง หลังจากที่โมจินทำความรู้จักกับวิลเลียมแล้วเธอก็รับรู้ถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับเขาแล้วมั่นใจว่าเขาเป็นคนดีพอที่ตนจะช่วยเหลือเขาพอที่จะพามาพักที่บ้านได้ แต่นั่นก็เป็นเพียงเรื่องราวบางส่วนที่วิลเลียมได้เล่าให้หญิงสาวที่เขาเพิ่งเจอและช่วยเหลือเขาแค่บางส่วนเท่านั้น

                “เดี๋ยวฉันไปขอแม่ ให้นายอยู่ที่นี่แล้วกัน”

อืม วิลเลียมซึ่งเป็นเจ้าชายที่เพียบพร้อมไปด้วยหน้าตาและสมอง ซึ่งเขาเคยเรียนภาษาเกาหลีก็พยายามทบทวนสิ่งที่ตนเคยเรียนมาใช้สื่อสารกับโมจิน

                “นี่นาย พูดเกาหลีได้ด้วยหรอ” โอ้ย แล้วนายทำไมไม่พูดไม่บอกฉันตั้งแต่ทีแรก ปล่อยให้ฉันเต้นแร้งเต้นกาสื่อสารกับนายเป็นภาษาเลเก้อยู่ได้

                “นี่ เดี๋ยวซิโมจิน ขอบใจนะที่ช่วยผมไว้” คำพูดนั้นกับรอยฉีกยิ้มที่ส่งมาทำให้หัวใจดวงน้อยๆของฉันเต้นไม่เป็นจังหวะ นี่ฉันเป็นอะไรกันเนี้ย

หลังจากฉันเล่าเรื่องทุกอย่างให้ผู้เป็นแม่ฟัง แม่ก็ตกลงกับฉันว่าจะให้วิลเลียมพักกับเราไปก่อนจนกว่าจะหาทางกลับบ้านได้

แสงดาวระยิบระยับส่องแสงแวววาวประดับเต็มท้องฟ้า ฉันกำลังนั่งมองและเฝ้าขอพรจากมันทุกๆวัน

อ้าว วิลเลียมมานั่งตรงนี้ซิ ฉันเรียกเชิญชวนพร้อมกับผายมือเป็นการบอกว่า นั่งตรงนี้ได้

                “นี่นาย เคยมีความฝันอะไรที่อยากจะทำให้สำเร็จ แต่ มันก็คอยแต่จะมีอุปสรรคบ้างมั้ย”

                “เคยซิ” ฉันนะอยากเปิดพิพิธภัณฑ์ของหายาก ให้ทุกคนได้มาชมสิ่งมหัศจรรย์ที่น่าหลงใหล ที่ถึงแม้มันจะผ่านกาลเวลามายาวนานก็ตาม แต่คุณค่าและความสวยงามของมันยังคงอยู่กับมันตลอดไป นี่แหละสิ่งที่ฉันอยากจะทำให้สำเร็จ”

                “แล้วเธอหล่ะ ความฝันหรือสิ่งที่เธออยากจะทำคืออะไรหรอ”

                “ฉันหรอ” ฉันย้ำคำพูดของวิลเลียมอีกครั้งแล้วพลางชี้มาที่ตัวเอง

                “ฉันหน่ะ ไม่อยากดำน้ำไปจนแก่ตายหรอกนะ ฉันอยากเปิดร้านขายช็อกโกแลตเล็กๆ นั่นแหล่ะสิ่งที่ฉันอยากจะทำ ”

                “แล้วที่นี่ไม่มีร้านแบบนี้อยู่หรอ” วิลเลียมยื่นหน้ามาที่ฉันพลางเอียงคอมองหน้าฉันเชิงเป็นคำถาม ตาบ้า >///< ทำแบบนี้ก็ยิ่งทำให้หัวใจฉันเต้นแรงไปกว่าเดิมเลยนะสิ

                “มีสิ แต่เป็นร้านของคุณย่าที่ค่อนข้างมีฐานะของที่นี่หน่ะ แต่ก็ถูกปิดมานานแล้วนะตั้งแต่ลูกชายของคุณย่าย้ายไปอยู่ที่ทังกวาก็ไม่มีใครสานต่อกิจการอีกเลย”